Του Δημήτρη Γ. Παπαδοκωστόπουλου*

Η αντιπολίτευση αδυνατεί να συνθέσει σε κάτι ενιαίο τη δυσαρέσκεια που υπάρχει στην κοινωνία. Από την άλλη, η κυβέρνηση, ενώ έχει κάνει δέκα, παρουσιάζει ότι έκανε πενήντα. Μετά και την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2026, η χώρα μπαίνει θεωρητικά στην τελική ευθεία προς τις εκλογές, με μοναδικό σταθμό να τη χωρίζει από αυτές τον προϋπολογισμό του 2027, που θα είναι αυτός που θα «τα δίνει όλα…» σε επίπεδο υποσχέσεων από κυβερνητικής πλευράς.
Όπως είπε σε κάποια αποστροφή του λόγου του ο Κυριάκος Πιερρακάκης, «η παραγωγικότητα δεν αυξάνεται με νόμους και η σύγκλιση απαιτεί επιμονή», έτσι και οι εκλογές κερδίζονται ή χάνονται στη βάση μιας εξίσωσης με δύο αγνώστους:

Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Μία από τις πλέον εντυπωσιακές αποδόσεις της Ελληνικής Οικονομίας, που έχει κάνει και τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη να τρίβουν τα μάτια τους, είναι η σύλληψη της φοροδιαφεύγουσας ύλης. 

Συγκεκριμένα του ΦΠΑ. Πώς; 

Δείτε τη αποκαλύπτει η καινούργια ετήσια έκθεση της  «VAT gap in Europe Report 2025» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. 

Ούτε λίγο ούτε πολύ  φανερώνει πως στην Ελλάδα γίνεται μία εξοικονόμηση της τάξεως των 2,7 δισ. ευρώ ετησίως. 

Του Κώστα Καλλίτση*

Δεν έβλεπε όποιος δεν ήθελε να δει. Όλοι οι κρίσιμοι οικονομικοί δείκτες «έλεγαν» ότι οι τρέχοντες ρυθμοί μεγέθυνσης του ΑΕΠ δε έχουν ισχυρά θεμέλια. Για να επιτευχθούν μερικά δέκατα της μονάδας υψηλότεροι ρυθμοί από το μέσο όρο των 27 της Ε.Ε. (μικρότεροι από εκείνους άλλων 9 χωρών) σε έναν «πρωταθλητισμό της υποδιαστολής», μετά το 2020 ρίχτηκαν απ’ το παράθυρο πάνω από 60-70 δισ. ευρώ δημόσιο χρήμα με αρχική αφορμή την πανδημία και την ενεργειακή κρίση -η οποία μάλιστα συνεχίζεται για όλους πλην παραγωγών/παρόχων ηλεκτρικού ρεύματος, που θησαυρίζουν. Ήταν ένα τύπος κρατικοδίαιτης μεγέθυνσης που είχε ημερομηνία λήξης.

Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Με το όνομα Γιάννης η λαϊκή έκφραση που προέρχεται από το πρωτοπαλίκαρο του Κολοκοτρώνη, Γιάννη Θυμιούλα, μπορεί να έχει το στοιχείο της αυτοαναφορικότητας. Ίσως ακόμη περισσότερο για το Γιάνη με ένα νι.
Για τον Κυριάκο Πιερρακάκη όμως  και τον Κυριάκο Μητσοτάκη κάθε άλλο από αυτοαναφορικότητα.
Η εκλογή του Πιερρ ως Προέδρου του Eurogroup έχει πολλαπλή -Εθνική- σημασία , με μηνύματα προς πολλούς αποδέκτες εντός και εκτός ημεδαπής.

Του Τάσου Παπαδοπούλου

Στην άκρως αντιφατική χώρα που ζούμε, σε μια μέρα τα είδαμε όλα. Από την ομόφωνη εκλογή στην προεδρία του Eurogroup του Κυριάκου Πιερρακάκη, μέχρι την αθλιότητα στην Εξεταστική της Βουλής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου εξεταστές και εξεταζόμενοι κατέβασαν τον πήχη της θεσμικής σοβαρότητας στα τάρταρα.
Κι όλα αυτά, εν μέσω των καταλήψεων των αγροτών με τα τρακτέρ, που μετά τις εθνικές οδούς, προχώρησαν και σε εγκαταστάσεις υποδομής, όπως λιμάνια και αεροδρόμια, εν  αναμονή των αποφάσεων λίαν προσεχώς, για το πακέτων των αιτημάτων τους, που ζητούν να ικανοποιήσει η κυβέρνηση. 

Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Ο Εθνικός κήπος και η Δημογεροντία, με τις εμπειρίες δεκαετιών, όσα ακούει ο περαστικός διαβάτης, είναι διδακτικά και “θυμόσοφα” ενίοτε. 

Σήμερα με τον Ήλιο να έχει ανατείλει από τον Υμηττό ή “τρελό” η είσοδος από την Αμαλίας... κέντρισε το ενδιαφέρον όταν ο ένας από τους τέσσερις ηλικιωμένους, έλεγε στους υπόλοιπους: 

-...μήπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επιστρέφοντας το 74 δεν έκανε -τότε- το δικό του rebranding; Δεν ήταν ο πρώτος διδάξας;  

Δεν άφησε στη λήθη της Ιστορίας την ΕΡΕ και δημιούργησε τη Νέα Δημοκρατία ενσωματώνοντας τότε το Κέντρο; 

Δεν έκανε προσκλητήριο στις τότε πολιτικές δυνάμεις με ονοματεπώνυμα όπως ο Κων. Μητσοτάκης, ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος, ο Γιάννης Μπούτος, κ.α. 

Του Κώστα Πάντζιου 

Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, θεωρείται βέβαιον ότι θα πρωταγωνιστήσει σε δημοσιότητα, για πολλές εβδομάδες, ή και μήνες. Αυτό είναι το δεδομένο που προκύπτει μετά την παρουσίαση του βιβλίου του «Ιθάκη», στις 3 τρέχοντος μηνός, στο «Παλλάς». Αυτή είναι κατά τη γνώμη μας η πρώτη σίγουρη διαπίστωση. Η δεύτερη είναι πως ουδέποτε έχουμε παράδειγμα επανόδου ενός πολιτικού στην ενεργό πολιτική σκηνή, τόσο προσεκτικά συγκροτημένη και τόσο επιτυχή, έτσι όπως δείχνουν τουλάχιστον οι δημοσκοπήσεις, αφού το ποσοστό των πολιτών που ερωτώνται αν θα ψήφιζαν το υπό ίδρυση κόμμα του κ. Αλέξη Τσίπρα, απαντά 10% ότι θα το ψήφιζαν σίγουρα και 11% ότι είναι αρκετά κοντά να το ψηφίσουν.

Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*

Ο Διονύσης Σαββόπουλος, δεν πρόλαβε να δει την πλατεία του ΠΑΛΛΑΣ και την παρουσίαση της ΙΘΑΚΗΣ του Αλέξη Τσίπρα. Είχε τραγουδήσει 50 χρόνια πριν:

” Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί 
Στον αγώνα του συντρόφου στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή” 

Ήταν για τη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ το 1975, αλλά δεν είχε προβλέψει την πλατεία του ΠΑΛΛΑΣ γεμάτη μεν, αλλά τον εξώστη...και τα θεωρεία, με συντρόφους...που πορεύθηκαν μαζί με δυστοκία δε. 

Με επιλογές του συγγραφέα της ΙΘΑΚΗΣ, τους οποίους τότε ως άλλος ΟΔΥΣΣΕΑΣ είχε συντρόφους, αλλά τώρα αν και πήγαν να τον ακούσουν φαίνεται να επικράτησε η δεύτερη σκέψη να τον απαρνηθούν... 

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Τέτοιες μέρες, του Δεκέμβρη 1962, πριν 63 χρόνια, η Ελλάδα συνταράσσεται από μία πανεκπαιδευτική απεργία διαρκείας. Kαι ακολούθως από πρωτότυπες μαχητικές διαδηλώσεις που πραγματοποιούν στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και των άλλων πόλεων της χώρας, φοιτητές, σπουδαστές και μαθητές με σύνθημα να διατεθεί το 15% του προϋπολογισμού του κράτους για την ενίσχυση της Παιδείας που βρισκόταν τότε σε άθλια κατάσταση.
Το σύνθημα "Προίκα στην Παιδεία και όχι στη Σοφία" που φώναζαν στους δρόμους οι διαδηλωτές νέοι, τσάκιζε κόκαλα, δεδομένου ότι δεν είχε σβήσει ο απόηχος του "χλιδάτου" γάμου της πριγκίπισσας Σοφίας την οποία η τότε κυβέρνηση της ΕΡΕ, κάτω από την πίεση των Ανακτόρων, είχε αποφασίσει να την προικίσει με ένα αστρονομικό για την εποχή ποσό και να ξοδέψει και άλλα πολλά εκατομμύρια για να μαζευτούν στην Αθήνα όλοι οι "εστεμμένοι" της γης, εν ενεργεία ή έκπτωτοι.

Του Αριστοτέλη Ράπτη*

Υπάρχει κάτι παράδοξο -και βαθιά ανησυχητικό- στο γεγονός ότι η μεγαλύτερη εκδοτική πλατφόρμα του κόσμου, η Amazon KDP, δεν επιτρέπει ακόμα την έκδοση βιβλίων στην ελληνική γλώσσα.

Δεν μιλάμε για μια «μικρή» ή «περιθωριακή» γλώσσα, αλλά για μια γλώσσα που έχει αναγνωριστεί από την UNESCO με τη δική της διεθνή ημέρα, μια γλώσσα που αποτέλεσε το θεμέλιο της ευρωπαϊκής σκέψης, της φιλοσοφίας, της επιστήμης, του δικαίου, της λογοτεχνίας. Παρ’ όλα αυτά, στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, της παγκοσμιοποίησης και της πολυγλωσσίας, η ελληνική γλώσσα βρίσκεται εκτός του οικοσυστήματος της Amazon.

Πρόκειται για απλή «παράλειψη»; Για αδιάφορη τεχνοκρατική απόφαση; Ή για κάτι πιο βαθύ και πιο ανησυχητικό;